ŻYCIOWE SCHODY

OBECNIE...

Już nie muszę obawiać się strachu, poniżenia, wstydu i jeszcze innych uczuć, towarzyszących mi w dzieciństwie.
Jednakże, moja psychika została tak obciążona, że nawet gdyby udało mi się z tego wyjść, poczucie winy, wstyd i poniżenie, na zawsze skrzywią moją kobiecość.

Muszę dać sobie chwilę na zauważenie tego co się we mnie zagnieździło dawno a jednak pozostało do dziś.

Człowiek przesiąknięte tragedią daje tragedię. Nieświadomy przekaz.

Mała dziewczynka krytykowana, nigdy nie poczuje się dość dobra, nawet w dorosłym życiu.
Kogo winić za krzywdę dziecka ? Oczywiście rodziców. Ale postępowanie ich jest niczym innym tylko odbiciem ich dzieciństwa.

Mam przekonanie o swojej bezwartościowości tak, że pozwalam kierować swoim życiem.  Matka despotyczna.

         Strach... przede wszystkim strach. Uczucie, które towarzyszy przez całe życie, któremu chcemy się oprzeć i za wszelką cenę - nie czuć.

Mówią, walcz ze strachem, nie daj się ! Próżne słowa.

Więc idę jak skazaniec po swoją dawkę krytyki, krzyków, wyzwisk i nie rzadko cięgów. Idę i płaczę, jakbym chciała umniejszyć winę i otrzymać niższy wyrok.

         Kto sprawia, że  żyję prawie w ciągłym strachu, w obawie, że znowu zrobiłam coś nie tak, że nie zasłużyłam na akceptację, na nagrodę,

a wręcz przeciwnie ? Trudno ujawnić o kim piszę, ponieważ jest to  osoba bliska, po której oczekujemy miłości, oddania a przede wszystkim 

bezpieczeństwa.  A jednak...

          Matka.To ona.